Край зямлі. Узняўся цёмны бераг,
Як уцёс над плынямі пратокі.
Тут праходзіў мараплавец Берынг,
Кладучы ў нязведанае крокі.
Білі злосна штормы ў грудзі брыга,
Паласкалі ветразі шалёна.
У набег ішлі на поўдзень крыгі,
І тады мацнеў свяжак салёны.
Праляталі нізка альбатросы,
Узнімалі чайкі лямант дзікі,
І святло халоднае лілося
У акіян Лядовы і Вялікі.
Жартавалі хвалі з берагамі
У хвіліны бурнага прыліву.
Шлях праклаў паміж мацерыкамі
Сын Расіі, горды і шчаслівы.
Тут цяпер на беразе высокім
Слаўных продкаў малады нашчадак
У сівыя далі строміць вока —
Сцеражэ спакой на даляглядзе.
Бачыць ён, як скрозь бурунаў пырскі,
Скрозь прыбой, што ўдзень і ўноч грукоча,
Адплываюць казакоў сібірскіх
На той бок пад ветразямі ночы.
І на месцы, дзе спраўляў ігрышчы
Дзікі вецер з берагоў Юкона,
Вырасталі сцены гарадзішчаў,
Зелянелі першыя загоны.
Красавала буйная пшаніца
Забайкальскай добрае пароды,
І з братамі рускімі радніцца
Йшлі плямёны гордага народа.
Ды зайшло над тою дружбай сонца,
Прыкрасць труціць сэрца горкім зеллем:
Губернатар — выпладак саксонскі
Распрадаў чужынцам нашы землі.
Так лягла мяжа сярод пратокі,
Дзе праходзіў мараплавец Берынг.
...Малады салдат не зводзіць вока —
Сцеражэ Айчыны родны бераг.
1953