Быў цёмны лес. Быў пошчак салаўіны.
Быў берасцянак звонкі пераклік.
Быў сэрцаў стук. Быў момант той адзіны,
Што не бярэ свядомасць на улік.
Згадай яго ты ў светлую хвіліну,
Калі замрэ ў грудзях ад шчасця крык,
Той непаўторны ранак, лёт хвілінны,
Без дум, разваг, без пошлых закавык.
Згадай і рук цяпло, і скрыжаванне
Бяздонных зрэнак, цёмных, нібы ноч,
Адно, як шолах ветрыка, дыханне,
Скупое шчасце на дваіх адно.
А над усім жыцця трыумфаванне,
Дзе явы бляск ярчэй чароўных сноў...
Даўно юнацтва ўдалеч адляцела,
Сатлеў на попел прысак пачуцця,
Спакою прагне і душа, і цела,
А не грымот і бліскавіц жыцця.
Так думаў я. Ды па-жаноцку смела
Ты увайшла, як бура ў сон трысця,
У мой спакой. І зноў душа запела,
Адчуўшы радасць поўную быцця.
З краіны сонца і пяскоў зыбучых,
Як дзіва дзіў, доўгачаканы цуд,
Прыйшла ты ў засень дум маіх
Дрымучых,
Каб зноў вясны ўрачысты перагуд
Ажыў у словах песень неўміручых,
Як падказаў ласкавы твой прысуд.
Было і так: пануры і зацяты,
Нібыта скнара, я хаваў глыбей
Усё, чым сэрца і душа багаты,
Што не было прызначана табе.
А ты прыйшла, маё святло і свята,
Мой лепшы лекар ад усякіх бед,—
Я ўсё аддаў, зламаўшы сховаў краты,
Адну цябе пакінуўшы сабе.
І ў прах зляцелі ўсе мае трывогі,
І недаверу цень адскочыў прэч,
Бо ты ізноў паклікала ў дарогу,
Бо след твой час ніколі не сатрэ.
Багаты духам той, хто дорыць многа,
Убогі — хто не дорыць, а бярэ.
Я не пад шчаснай зоркаю народжан —
Хапіў я перцу й солі цераз край!
За ўсё цяпер табою ўзнагароджан,
Майго жыцця вячэрняя зара!
Я не шукаў цябе, хоць тройчы згодзен
З тым, што прыйшла сама пад пеўчы грай
Вянком маім нягодам і прыгодам,
Дзе шчырай дружбе месца і пара.
Усё было ў жыцці, апроч спакою,
Былі і рай, і пекла, і любоў...
Цяпер усё запоўнена табою,
Цяпер усё авеяна табой.
Таму й прашу я:
будзь сама сабой —
Так лепш,
чым быць уласнасцю чужою...
Пакуль належу я да той пароды,
Што сэнс шукае ў руху і хадзе,
Са мною будзь усюды і заўсёды —
У яве, ў снах, на сушы і вадзе!
Бо палыну гаркота й ружы водар
Табе і мне аддадзены ў надзел,
Каб страты боль і радасці знаходак
Дзялілі роўна ў шчасці і ў бядзе.
Ты, можа, момант толькі падарыла,
Але вага яго — раўня гадам,
А бляск яго — ярчэй любых свяцілаў;
Таму я памяць светлую не дам
У кіпці забыцця. З нязгаснай сілай
Хай да канца пароўну свеціць нам!
1971