Ёсць горкай праўды смак такі,
Відаць, душы патрэба:
Што б не спасцігла род людскі
Што ж, так яму і трэба!
Той солі смак жыве вякі
Пад нашым шэрым небам:
Хто быў усім, той стаў нікім,—
Што ж, так яму і трэба!
Той меў вышэйшую з пасад.
Сядзеў бы, рукі грэў бы...
Не! Лез вышэй. Далі пад зад,—
Што ж, так яму і трэба!
Той махляваў і так, і сяк,
Усё ў свой бок падгрэбваў.
Быў багацей, цяпер — бядняк,—
Што ж, так яму і трэба!
Той дабрадзей раздаў людзям
Усё да крошкі хлеба,
Цяпер галодны ходзіць сам,—
Што ж, так яму і трэба!
Той асушыў паўнюткі гляк,
Меў сесці ў брычку Феба,
А сеў у лужыну, лайдак,—
Што ж, так яму і трэба!
Не пакланяўся бард-пясняр
Ні золату, ні срэбру,
Ды страціў голас — божы дар...
Што ж, так яму і трэба!
Юнак быў закаханы ў дым,
Жанчыны ж сэрца — рэбус:
Яна пабралася з другім...
Што ж, так таму і трэба!
Герой лірычны наш спачын
Знайшоў у роднай глебе,—
Сябры ўздыхнулі на памін:
Што ж, так яму і трэба!
1949—1993
Бурхала — Менск