Гады прайшлі, а я ўсё помню
Твой першы крок насустрач мне,
Зімой заснежаную пойму,
І лёд празрысты на Дзвіне,
І старажытны сонны Полацк,
І звонкі студзень, і снягі,
І на гары Сафійскі волат,
І гоман бомаў з-пад дугі...
Было бясхмарнае юнацтва,
Быў бляск вачэй, быў звонкі смех,
І санак рып, і лес знянацку,
Што сінім ценем лёг на снег...
Было: зімовы зорны вечар,
Бязлюднай вуліцы спакой,
І мост гарбаты над ракой,
І развітанні, і сустрэчы...
Шырокі свет раскрыўшы насцеж,
Рукою шчодраю жыццё
Дарыла марамі, і шчасцем,
І незваротным пачуццём,
І той адвагай беспрычыннай,
І дзёрзкасцю бяздумнай той,
Дзе немагчымае магчыма
І дзе магчымае — нішто.
Здавалася, што дар юнацтва
Навек ададзен — не ў заклад,
Што нам з бядою не спазнацца,
Што не сцямнее далягляд,
Што неба сіняе скляпенне
Не рассячэ маланак меч,
Як узаемнага імкнення
Суроку злому не рассеч...
Здавалася...
Натужным гужам
Гады прайшлі праз кроў і дым,
Каб зноў цвісці вільготным ружам
І сустракацца маладым.
Сустрэў і я цябе, жанчына,
І ўсё прыкмеціў зыркі зрок:
Вачэй насмешлівы вірок,
І ад павек разбег маршчынак,
І той жаночы халадок,
Што невядомы быў дзяўчыне...
Цяпер спытай сябе, да сэрца
Прыклаўшы цёплую далонь:
Няўжо між двух адзінаверцаў
Нявер’е плён густы дало?
Няпраўда. Мы з табой. Вачыма,
Зірнуўшы ў вочы, кажаш ты:
І немагчымае магчыма
Таму, хто ўзяў рубеж круты!
1958