Чым дальш, тым больш растуць цяжкія
страты.
Лік дзён тваіх таксама йдзе на спад.
Хай дурань трызніць славай Герастрата,
Я ж слову сябра больш чым славе рад.
Рубцы зажыўшых ран дарма не кратай
Слаўцом, зляцеўшым з вуснаў неўпапад.
Зірні: зямля прапахла мёдам, мятай,
На ўсходзе сонца — росы ў сто карат!
Вось тут і ёсць спакуса існавання:
Пі з кубка шчасця, кроплі не пралі,
Каб смагу ненатольную жаданняў
Глытком астатнім мог ты наталіць;
І памятай: ты быў не госць названы,
А паўнапраўны гаспадар зямлі!