Тады я быў намнога маладзей,
Цвярдзей была рука мая і воля.
Прайшоў я шмат па сушы і вадзе,
Дапытлівы шукальнік і геолаг.
Сталёвым адмысловым малатком
Я адбіваў кавалкі той пароды,
Дзе тонкі прожылак, дзе ракавісты злом
Мне адчыняў эпох мінулых подых.
Залог удач знаходзіў я ў рудзе,
Дзе ўкрапаны бліскучыя крышталі.
Я быў тады намнога маладзей,
І я шукаў паклад такіх металаў,
З якіх нязломнай волі інжынер
Здабудзе сплаў несакрушальнай сілы.
Ён быў, як я, зусім не малавер
І летуценнем быў, як я, акрылен.
Ўначы, як месяц закідаў вясло
У мёртвы зыб азёрнай срэбнай хвалі,
Кідаў я груды тугаплаўкіх слоў,
Распаленых да белага напалу.
На, маё сонца, клікаў я, знайдзі,
Каторы камень найярчэйшы гранню?
Ў якім адбітак непаўторных дзіў
Гарыць іскрой імкненняў палымяных?!
Вазьмі яго з маіх нястомных рук,
Зірні на свет, і ў ясным праламленні
Убачыш ты, мой непаўторны друг,
На кожнай грані радасць і здзіўленне!
1954