Памяці І. Пуліхава
Губернатарскі сад.
Духавыя аркестры.
Трубным голасам стогнуць
Палкавыя басы.
Звон малінавы шпораў
І букецік пярэсты
Беласнежных паненак
Кісейнай красы...
Губернатарскі сад!
«Уваход забаронен
Для сабак і салдат»
(І для чэрні любой!)...
Далятаюць званы
Дзесьці з плошчы Саборнай —
Кат Курлоў едзе ў сад
У карэце сваёй...
Яшчэ стрэлы расстрэлу
У сэрцах — спуджаным рэхам
І на вулічным бруку
Не высахла кроў,—
У расквечаны сад
Для пацехі-уцехі
Едзе царскі сатрап —
Губернатар Курлоў.
Гнеў рабочы, каб мог,
Нечысць гэтую змёў бы,
Утапіў бы ў гразі,
Каб не пэцкаць ваду...
І студэнт малады
Самаробную бомбу
Безразважна шпурляе
У брыду на хаду...
Памяць, востраю будзь,—
Не забудзь свайго сына,
Што задушан пятлёй
На варотах турмы!..
.....................................................
На прыцішаны парк
Вечар лёг цёмна-сіні,
І агні пагасілі гіганты-дамы.
Горад спіць.
Горад будняў і вечнае славы,
Што за дзевяць вякоў
На калені не стаў,
Каб з натхнення і працы —
Цудоўнага сплаву —
Харашэць і сталець
Непахісным, як сталь.
Льецца мякка святло
На граніт абеліска.
Ля падножжа,
Як сімвал бяссмерця,—
Агонь.
Дзень наступны ўступае
На вуліцы Мінска,
Золак сцягам чырвоным
Вітае яго.
1970