Не, пустасловам я заўжды не верыў,
Хоць неаднойчы сустракаў такіх.
Што сам сябе лічыў за Гулівера,
За драбязу ж — астатні род людскі.
Хто знаў самоты дух і тло хімераў
І ў горле злосці даўкай камякі...
Як чалавеку жыць без дружбы й веры,
Без цеплыні сяброўскае рукі?!
А гэты жыў, як за глухой курцінай,
Браў дружбу ў доўг, а славу напавер,
Забыўшыся, што й праўдзе ёсць часіна,
Якім аршынам сам сябе пе мер,
Дзе нават неба здасца за аўчыну,
І ліліпутам здасца Гулівер!