Калі ты другу верыў, як сабе,
А той, адзінай, верыў, як святыні,—
Ды здрадзілі табе,— ў палон журбе
Не аддавай сябе! Няхай не з тымі
Дзяліў душы багацце. Для цябе
Існуе цэлы свет. У ім астыне
Твой боль. Дужэй ты станеш і глыбей
За тых, чыя душа пусцей пустыні.
Ах, маладосць! Расквечанай палянай
Ты ўсё жывое бачыш навакол,
Дзе расхінуты насцеж свет нязнаны,
Дзе шчасце з неба сыплецца ў прыпол!
Як часта лічыш ты гузак за рану,
За боль душы — іголачны укол.