Туды і ў думках нават не дапасці
Нагам нядужым на зыходзе дзён,
Дзе даль прыкрыў заружавелы засціл,
Але абрыс наступнага відзён.
Машынны век, люблю тваё сучассе:
Праз формул вязь, лагічных схем закон
Я бачу знак — умоўны індэкс шчасця,—
Да новых вех звышскорасны разгон.
І хоць у тых праколах перфакартаў
Зацесна ўсё ж пачуццям трапяткім,
Жыццё ідзе, сябруе розум з жартам,
Звяргае догмы ісцін рух упарты,
І пал любві нясе ў ядры сваім
Зародак той, што ўсіх адкрыццяў варты!
1968-1970