Яна — палын і мёд, асы укус,
Знішчальны смех, ратунак ад маразма.
Хто не спытаў хоць раз яе спакус
Яшчэ з часоў Бакаччо і Эразма?
Яе палохаўся ў сутане хлус,
Была яна Сервантэсу прыязнай,
Ёй Шэрыдан служыў. Баварскі хлюст
Згінаўся, біты гейнеўскім сарказмам.
Была яна найлепшаю з уцех
Для Гогаля, смяяцца й нам не грэх,
Пракладваючы ў будучыню сцежку
Да ясных дзён паміж высокіх вех...
Хай будзе бацькам ёй іскрысты смех,
А мацеркай — вясёлая усмешка!
1956