Крыштальнай свежасцю кранутая,
з вачамі светла-бірузовымі,
Памаладзеўшая, паружавеўшая,
пахарашэўшая на халадку,
Устань, Айчына, яснай раніцай,
зарой умытая пунсоваю,
Прайдзі сваёй паходкай лёгкаю
па распісным, як шкло, лядку!
Прывець той дзень, што веку зарывам
здаўна адзін з усіх памечаны!
Напоўні алых сцягаў ветразі
дыханнем цёплым навізны!
Каб хваля ўсмешак пракацілася
на крылах шчасця чалавечага
Па-над Палескаю раўнінаю,
па крутаберажку Дзвіны!
Прайдзі сталічнымі бульварамі
і беласценнымі кварталамі,
Дзе сонца ў вокнах свежавымытых
іскрыць праменнаю ігрой;
Паслухай шэпт лясоў прытоены,
глянь на густэчу руні ўдалае,
На ўсё, што мы з любоўю шчыраю
завём Айчынаю сваёй!
І ў лістападны дзень, напоўнены
ўрачыстым гулам труб мядзяных,
Адчуеш крокі пакарыцеля
вышынь, глыбінь, зямель і рэк;
Адчуеш дойлідства прыгожасць,
калі знікаюць рыштаванні,
Адчуеш цвёрды поступ творцы,
імя якому — Чалавек!
1966