Апошні раз я стрэўся з бабкай Евай,—
Ёй толькі сто гадоў было. Пасля
Ляцеў то ўправа, то старчма, то ўлева
Майго жыцця вясёлы перапляс...
Калі ж прайшла шалёная залева;
Атрэсла пыл вайны мая зямля,
Я не знайшоў магілкі бабкі Евы —
Відаць, пяском віхура замяла...
Гады плывуць, нібы пад сонцам хмаркі,
І бачу я, калі іх расхіну,
Як за памін душы дачушкі Даркі1
У хвілю тую горкую адну
Куляе з жалем бабка Ева чарку...
Ах, бедны Йорык,— твой, бабуля, ўнук!
1 Дарка, Дар’я Васільеўна — мая маці, бабка Ева — матчына маці.