Сядзеў паэт на лаве урачыстай,
Макрэў сівы на галаве пушок,
І класік па складах чытаў басіста
Саф’янавы пухнаты адрасок.
І ля трыбуны ліўся серабрысты
Акторкін мілагучны галасок,
І ў ладкі дружна пляскалі ўсе чыста,
І на грудзях матляўся кругляшок.
Усё было: ён і гласатар свету,
Яго ўслаўляюць Случчына й Тува,
Яго йшчэ песня лепшая не спета,
Даўно чакае лаўраў галава...
Ды не хапала аднаго ў паэта:
Паэзіі хаця б радочкі з два!