Каля цёмных берагоў
Светлаплынных рэк
Свет дзіцячых чыстых сноў
Патануў навек.
У мігценні бліскавіц,
Шапаценні лоз
Назаўсёды ўпалі ніц
Дыяменты слёз.
Сціхла водгулле грымот.
Ачышчальны час
У нябачаны паход
Клікаў юных нас.
Мы ішлі. Не пазіраў
З нас ніхто назад,
Дождж нам вочы засцілаў,
Біў няшчадна град...
Там, дзе ў роднай старане
Цвіў язмін густы,
Пацалунак першы мне
Падарыла ты...
Ды ўраган пракляты змяў
Наша поле й сад.
Глянуў смерці ў вочы я,
Выпіў горкі яд.
А юнацкіх мрояў рой
Усё жыве ў душы,
Абуджае ў жылах кроў,
І на той шашы,
Дзе разбегліся ў бакі
Нашыя сляды,
Клічуць цёплыя радкі
У даўнія гады,
Каб ажыў ружовы сон,
Поціск мілых рук,
Каб забіўся ва ўнісон
Сэрцаў перастук.
Вось таму не дам журбе
Ніць разлукі віць,
Прынясу я ў дар табе
Той агонь любві,
Што пранёс праз ураган,
Што ў агні збярог,
Загаіўшы шрамы ран,
Шчасцем перамог!..
1947