Калі праўда усе гэта — вазьмі
Мае рукі ў свае далоні.
Між табою і мной хоць на міг
Шчырасць госцяй хай будзе сягоння.
Ты пабачыш яе у вачах
Гэткіх самых, як мы, сустрэчных.
Напаўголасу словы гучаць
Аб звычайным, аб простым, аб вечным.
Ты схавай іх у сэрцы сваім —
Памяць нашай юнацкай любові.
Гэтак хораша быць маладым,
Закаханым, шчаслівым, здаровым!
Час сатрэ нават воблік твой,
Толькі момант такі не сатрэцца:
Ленінградскіх начэй хараство,
Ў цішыні перастукі двух сэрцаў...
Калі ж ростань надыдзе, скажы,
Каб у шчырасці зніклі сумненні,
І як лепшы ўспамін зберажы
Найвастрэйшае гэта імгненне.
1934