Мнагаводная красуня,
Плешчаш дзікім хараством!
Ад хрыбта Сунтар-Хаята
Праз парогі, ледалом,
Выгінаючыся станам
Між нізін, між горных стром
У абдымкі Акіяна
Ты імчышся напралом...
Ой, ты, рэчка, мая рэчка
Ды з вадзіцай ледзяной,
Ледзь суняў я боль сардэчны,
Як ступіў на бераг твой!
Як стамлёны ўпаў на гальку,
Як набраў вадзіцы ў рот,
Як сцябаў, нібы нагайка,
Вецер сцюжны тых шырот...
Прыгадаюць, можа, ўсплёскі,
Зыб сцюдзёнай той вады,
Як цягаў на баржы дошкі
Ноччу грузчык малады!..
Як праз горы, як праз долы
Песню ўсюды нёс з сабой,
Беларускія раздоллі
Памінаў у песні той...
Як пасля ў мароз і спёку
Дзе з рыдлёўкай, дзе з кайлом
Абышоў твае прытокі
І распадкі ўсе суздром;
Як бурыў мярзлотны панцыр
З той гарняцкаю братвой,
Як струменіўся між пальцаў
Залаты пясочак твой!..
Люд арцельны, прыісковы
Як навекі палюбіў,
Вершаваным добрым словам
Памянуць не пазабыў...
............................................................
Спіць рака, і спяць прытокі,
Ноч палярная плыве...
Край адважных, край далёкі,
Ты ў грудзях маіх жывеш!
1955