Калі б магло каменне гаварыць,
Дык таямніцы нашае зямліцы
Надзіва нам яно магло б раскрыць
Такія, што і ў снах не могуць сніцца!
Эпох далёкіх сведкі — валуны,
Ледавікоў вандроўнікі — бадзягі,
Мільён гадоў маўчаць — і хоць бы хны!
Мне ж чуцен голас скандынаўскай сагі.
Каменне спіць і сніць каменны сон,
Калі ж яно раптоўна загаворыць,
Зардзее неба звонкай паласой,
Агнёвай лавай захлынуцца горы...
Каменне спіць, скавана нематой,
Яе і мне прывіць імкнуцца бзікі,
Каб на зямлі бацькоў, зямлі святой,
Я чужаніцай стаўся без’языкім.
Калі б магло каменне гаварыць,
Ад сораму пачырванелі б зоры,
Бо ні дажджам, ні ліўням век не змыць
Слядоў крыві, людскіх пакут і гора...
Калі б магло каменне гаварыць
Суровай сілай, мовай абурэння,
Яно б сказала: спадары-сябры,
У самы раз пара збіраць каменне!
1992