Здаецца, ўсю зямлю кляновым лісцем
Услаў на фарбы здатны лістапад,
Нібы асколкі зарываў агністых
Шпурнуў з вышынь асенні зарапад.
Няхай, няхай агеньчыкам цяпліцца
Душа, якой не кратае разлад,
Бо дадзена ёй з будучыняй зліцца,
Закасаваўшы ўсе шляхі назад!
Свет непадзельны. Водгуллем праклёнаў
Яго трывог жывых не заглушыць.
Ён узнясецца ўгору з дна прадонняў,
Як успамінаў боль не варушы.
...Шапоча лісце пад нагамі клёнаў
У тон наскрозь расчуленай душы.