Ён, толькі ён так мог дарожкі выслаць,
Сняжок сакавіковы шапаткі,
І з агалелых голляў проста ў Свіслач
Кідаць пухнатых снежак камякі.
Яшчэ вясне не скора сокам выспець,
А ўжо шыбуе сонца напрасткі,
І на пагорку талым, як на выспе,
На поўны голас рэй вядуць гракі...
О, вечны круг зямнога існавання!
Шкада, цябе не ў сілах хоць на час
Спыніць, каб мог тваім упіцца ззяннем
І новы круг на схіле год пачаць,
Каб будучыні светлай прадчуванне
Мігцела ў затуманеных вачах!