Ноч абсыпала срэбным бляскам
Галіны стромкае сасны.
Жыла ў душы лясная казка,
Якую чулі мы адны.
Яе навеяў бор пявучы
На сцежках снежаньскай зімы.
Напеў салодкі і балючы
Пілі, захопленыя, мы.
Ішлі, пабраўшыся за рукі,
Сябры юнацкіх даўніх дзён,
І толькі сэрцаў перастукі
Краналі змроку белы сон.
Жыццю аддаўшы ўсё дарэшты,
Прайшоўшы тысячы дарог,
Не даказаў з нас кожны нешта
Ці проста выказаць не змог.
...Зноў снежань... Цьмяны бляск вячоркі
Цяпер не раз згадае мне
Пра задушэўныя гаворкі,
Пра цёмны бор і белы снег...
Цяплынь даўно забытай ласкі
Прашалясцела стараной,
А ўсё жыве лясная казка,
Якую склалі мы з табой...
1958