Жыў-быў не леў, а стараваты ліс,
Хоць, праўда, меў ён львіную пасаду.
Дрыжалі ўсе, як на асіне ліст,
Бо сіл не мелі даць яму па заду.
Сваю даніну кожны моўчкі нёс
У фонд сакрэтны (на банкет ці п’янку).
Ды з блізкіх хтось на ліса ўсё ж данёс,
Каб і яго патрэсла ліхаманка.
І што ж? Жыве ў нары спакойна ліс,
Усмак патрошку трушчыць куранятка,
Бо рэзюме такое падвялі:
Не хабар браў, а штось накшталт падатку.
Ну, а за гэта моцна не таўклі...
Мараль: рабі што хочаш, толькі гладка!