Хто б ты ні быў і хто б ты ні была,—
Ты з ёю не пазбавішся спаткання.
Ёй век гарэць і не згарэць датла,
Ёй век цвісці, не знаўшы адцвітання.
Такою ты ў душы маёй жыла
І будзеш жыць без болю нараканняў
За тое, што так шмат дала святла
У змроку шматгадовых вандраванняў.
І будзеш жыць зайздросніцы на злосць,
Якой імя — гадоў сівая пемач,
Як гаспадыня сэрца, а не госць.
Ты — пакаленняў новых буйны рост,
Напеў нязгаснай чалавечай тэмы,
Вясна жыцця і часу маладосць!
1956