Ад Мурманскіх халодных узбярэжжаў
Да залатога сонечнага Крыма
Пралёг наўсцяж у воблачных мярэжах
Абшар мае вялікае Радзімы.
Ад гушчароў дрымучага Палесся,
Ад Фінскай затуманенай затокі
Мая Радзіма распасцерла плечы
Да Сахаліна і Уладзівастока.
Шумяць па ёй блакітнай плынню рэкі,
Гараць пад сонцам сінія азёры,
Бягуць ўдаль шляхоў вялікіх рэйкі,
Гудуць у небе гулкія маторы.
Яна пяе вятрамі маладымі,
Абмыты твар яе расою свежай.
І сем марэй ляглі з бакоў Радзімы
Вартаўнікамі неабсяжных межаў.
Над ёю час ідзе хадой бяссмерця,
Гады ўстаюць, як помнікі, за ёю,
І роўна б’ецца маладое сэрца
Жаданнем міру, шчасця і спакою.
Ад сцен Крамля да дальняга аула
Адной сям’ёй жывуць яе народы.
Грымяць яе заводы мерным гулам,
Яе палі ўраджай багаты родзяць.
Цвярдыні скал ірвуцца аманалам,
І заміраюць вадаспадаў шумы,
Ламаецца круты хрыбет Урала,
Растуць сады ў пустэльнях Каракума.
Яна стаіць над спарахнелым светам,
Дзе вораг лютай ярасцю шалее,
Для ўсіх плямён —
Непагасімы светач,
Для ўсіх народаў —
Прыклад і надзея.
Няхай грымяць здалёку навальніцы,
Няхай ідуць пагрозы рыссім крокам,
Трымае зірк спакойны на граніцах
Яе сыноў нядрэмлючае вока!
1935