Пакаленне маё вырастала на дружбе,
На пачуццях яднання — плячо да пляча.
Мы ставалі ў ранжыр, як на воінскай службе,
З неастылым дзяцінствам у ясных вачах.
Неакрэплай рукою сціскалі вінтоўкі,
Ідучы ў раздарожжы дваццатых гадоў.
Мы умелі трымаць сваю вернасць сяброўкам,
Жыць удачай адной і адною бядой.
Мы умелі... А многа чаго і не ўмелі,
Пракладаючы першымі ўдалеч сляды.
Нас вучыла жыццё: будзь разумны і смелы,
Смеласць, кажуць, заўсёды бярэ гарады!
Мы з вусамі ішлі на рабфакі за парты,
З барадой на будоўлі ці ў пекла вайны...
Мы ішлі па загаду, па закліку партыі,
З ёй жылі пачуццём і дыханнем адным.
...Так, пражыўшы паўвека, сяброў я гукаю,
Як няясыць самотная ў цёмным бары.
Ходзіць мара мая па сівым небакраю,
Ходзіць мара па краю пунсовай зары.
Нарадзілі яе дні натхнёнае працы,
І бяссонныя ночы, і роздуму бег...
Землялюб, працалюб, не прыстану ўглядацца,
Век вялікіх здзяйсненняў, у вочы табе!
Адгукніцеся, хлопцы, хто жыў і хто выжыў,
Хто прайшоў рубяжы бліскавіц і грымот!
Многа вас палягло, як гавораць, пад крыжам,
Многа вас на пляцоўках вялікіх работ!
Той — сівы генерал, а другі — акадэмік,
Той — стары інжынер, той — складае тамы,
Той — канструктар, а той... Гэта ўсё наша племя,
Што ў дваццатых гадах проста звалася: «мы!»,
Што адолела ворагаў, голад і скрухі,
Што агонь і мядзяныя трубы прайшло,
Што ўсе сілы кладзе, каб вайны завірухі
Не дыхнулі смяротным сваім жаралом.
Вось чаму ў слове «дружба» такою празрыстай
Перад намі заўсёды ўстае навізна.
Наша мара,— каб мірных людзей таварыства
Больш не ведала чорнага слова «вайна!».
1958