Памахала белаю хусцінкай,
У дарогу доўгую праводзячы...
Дзе ты, дзе, знаёмая мясцінка,
Дружбакі, таварышы і родзічы?
Павядуць гаворку колы з рэйкамі,
Пабягуць назад станіцы, станцыі,
Стане сонца высака над рэкамі,
Прыпадуць вятры да кручаў сланцавых.
Стэп шырокі вынікне знянацку,
Паплыве міраж у сінім марыве...
О, пара шчаслівага юнацтва
З непаўторнай сонечнаю мараю!..
Для яе зямля прыбрана ў шаты
У пахмурны дзень і зорнай поўначчу.
Камсамольцы ехалі на шахты
У нязнаны край суровай Поўначы.
Час праходзіць. Маладосць мужнее.
Надыходзіць восень з журавінамі.
Дажынаюць сноп апошні жнеі
Дзесь далёка за гарамі сінімі.
Дзесь далёка на праспектах Мінска
Ходзіць-бродзіць тая русакосая,
Што хлапцу ад самага дзяцінства
Стала самай лепшай і харошаю.
Асыпае верасень марошку,
Залаціцца стромкая лістоўніца.
Ходзіць хлопец засмучоны трошку —
Дарагою думкай сэрца поўніцца.
Прыйдзе час, і прыйдзе тваё шчасце,
Аб якім так многа марыў некалі!..
...Клець ляціць насустрач цёмнай шахце,
Ён праходзіць вулачкамі-штрэкамі.
Грукацяць па штрэках ваганеткі,
Угару бягуць па тэрыконіку,
Да нябёс растуць адвалы-сведкі,
Камсамольскіх спраў жывыя помнікі.
Вечар. Свята ў клубе. Дзень шахцёра.
Ён жа ў дружны круг зусім не рад ісці,
Бо не можа падзяліцца скора
Ён з табой сваёй высокай радасцю.
Прыязджай жа з першым параходам!
Раніцой асенняю празрыстаю
Будзе ён чакаць цябе на сходнях,
Будзе ён чакаць цябе на прыстані.
Ясны шлях. У светлыя азерцы
Паглядаюць стромкія лістоўніцы...
Гэта шчасце, калі сэрца з сэрцам
Дзень у дзень адною думкай поўніцца!
1950