Усё, што ўзяць было магчыма, ўзята,
Чаму гарэць — згарэла ўсё датла.
І ўсё ж, як песня ў сэрца, сонца ў хату,
У мой нязыркі свет ты увайшла.
І ён, датуль на фарбы не багаты,
Зайграў буянствам бляску і святла,
Дзе двуадзінства найвышэйшым святам
Пара узнёслай еднасці была.
Што ж?! Я й цяпер удзячны той напасці,
Што як маланка асляпіла зрок,
Што ў дні самоты памагла мне скрасці
Ружовай мары залаты шматок...
Я веру: людзі створаны для шчасця,
Ім і аддам апошні свой радок!