Як у змяі, ў маны язык даўжэзны
І ў джала на канцы схаваны яд.
Іржа раз’есці можа слуп жалезны,
Душу пратнуць наскрозь — маны змяя.
Яна заўжды пад маскаю пампезнай
Луской усмешкі бліскае здаля;
Яна, нібы жартуючы гарэзна,
Душу праесць наскрозь, як моль і тля.
Зняславіць ёй любога проста люба;
Даць словаблудству без замінак ход
Пачвары той, як патака на губы,
Пачвары той, нібы на сэрца мёд!
Ганіце прэч маны атрутнай згубу,
Страляйце, як сцярвятніка, у лёт!