Не рыфмаў легкаважныя бразготкі,
А слоў, апаленых, цяжкі свінец
Каваць у перадышак час кароткі
Прысуджана было аднойчы мне.
І я ў глыбінях шахтавай праходкі
Выкрэшваў кіркай іскры, каб мужней
Гучаў мой голас з перацятай глоткі
У той людзьмі забытай старане;
Каб мог дайсці да найвышэйшай мэты,
З якой усё жыццё навек звязаў,
Дайсці, не азірнуўшыся назад,
Каб вершам вольным ці радком санета
Змог даспяваць усё, што недапета,
І ўсё, што недасказана — сказаць.