Мінскае мора!.. І смешна й дзівосна —
Мой горад спрадвеку зусім сухапутны!
А вецер гайдае высокія сосны,
Што выбеглі аж на ўзбярэжжа. І чутна,
Як шастаюць хвалі на пляжы пясчаным,
Як чайкі лунаюць над самай вадою,
Як катэр стракоча па гладзі люстранай,
Як міма байдаркі імчацца стралою...
Я знаю шэсць мораў, блакіт іх прастораў,
Сівых акіянаў раз’юшаны нораў,—
А гляну ў твой твар з беражка Ганалесу,
І доўга ў душы ўсё гучыць твая песня!..
Па хрусткаму жвіру пайду на змярканні
Пад шэпт чарацяны, гамонку сасёнак,
І даўняя змора паціху растане
Ад паху аеру і белых рамонак...
Мне ў твар павявае чысцейшым паветрам
Да болю ўсім сэрцам любімай айчыны,
І скарб сваіх думак і слоў запаветных
Я ёй давяраю адной і адзінай.
Не танна мне гэтае шчасце далося,
Знаёмы яму і разлука, і ростань,
Глыбокага роздуму позняя восень,
І поціск рукі дарагога сяброўства...
У сонных затоках шапочуць асокі,
І разам з вясны маладымі вятрамі
Мне бачацца марывы мараў далёкіх,
Што сінім дымком праплылі над кастрамі...
Мне чуецца голас адзіны у свеце,
Як з вуліцы Розы юнацкае скерца,
Мне мора майго несалёны вецер
Даносіць яго аж да самага сэрца...
Напоўні мне лёгкія, Мінскае мора,
Вільготным і чыстым вясновым дыханнем,
Каб бронхі не рыпалі даўняю зморай
На шостым дзесятку майго існавання!..
...Ну што — вадасховішча?! Гэта не імя,
А мора — тут веліч, любоў і пашана,
Тым больш што стварылі рукамі сваімі
Цябе дарагія мае мінчане!
1961