Мінула ўсё: дарогі снегавыя
І скавытанне снежнае пургі.
Бягуць слупы насустрач верставыя,
У шкле азёр блакітныя кругі.
Не сцісне грудзі крыўды горкай зелле,
Дзе боль і радасць злучаны ў адно.
Зноў сустракаеш ты радзімы землі,
Зноў родны вецер стукае ў акно...
Зноў для цябе мігцяць у небе зоры,
І калі ўпасці прыйдзецца адной,
Дык што з таго? Не сёння і не ўчора —
За страты ўсе заплочана даўно!
1955