(Балада аб Эпроне)
Недалёка ад берага роднай айчыны,
Дзе па рэйдзе стаяць параходы ў страю,
Пахаваны ў глыбокай і цёмнай лучыне,
Ён знайшоў нечакана магілу сваю.
Яго цела марская трава аплятае,
Над яго галавою праходзяць гады,
Чайкі белыя нізка над ім пралятаюць,
Закранаючы крыллем паверхню вады.
І штодня праплываюць над ім параходы,
Белакрылыя яхты, маторкі-чаўны...
У бязвоблачны дзень ці у час непагоды
Яму сняцца на дне таямнічыя сны...
Сніцца: чорная ноч узнялася над светам,
Фасфарыстыя хвалі шуршаць за кармой,
А над цемраю неба ўзвілася ракета,
Прадвяшчаючы грозны эскадраны бой.
І тады над прасторам марскога прыбою
Цішыню разрывае гарматны агонь,
І, паранены ў сэрца варожым набоем,
Захлынаецца хваляю сіваю ён...
І магутнага цела жалезная глыба
Апускаецца ў багну халоднага дна,
І хаваюць навекі зялёныя глыбі
Нават пробліск нясмелы наступнага дня.
Час праходзіць, авеяны вечнаю славай
Незабыўных баёў і рашучых падзей,
Ходзяць штормы над морам то злева,
то справа,
У тумане сірэна працягла гудзе...
І тады надыходзіць такая гадзіна:
Вадалазаў сірэна збірае ізноў,
Бо яшчэ і яшчэ патрабуе радзіма
Для вялікіх паходаў жывых караблёў.
У вачастых скафандрах з’яўляюцца людзі,
Дзень за днём пад вадою работа ідзе.
Ён са дна падымае магутныя грудзі
І вітае халоднае Балтыкі дзень.
Так па волі адважных, упартых і смелых
Ён прыходзіць у докі да вусця Нявы,
Дзе, ажыўшы, яго амярцвелае цела
Стане гордым і дужым у шэраг жывых.
1934