Свет прыціх.
Ляціць да сонца дзіва
Нам на шчасце,
ворагам назло.
Самае праўдзівае
з праўдзівых
Слова
людзям сэрцы апякло.
Слова —
караценькае,
як выстрал,
Важкае —
як сотні тон свінца,
Яркае —
нібы маланкі іскра,
Цвёрдае —
нібы алмаз разца.
МІР — яму імя!
Па ўсёй планеце
Досвіткам
яму у вокнах днець.
Знайце, злыдні:
хто пасее вецер,—
Навальніцу грозную пажне!
Так сказаў народ
і гэтак будзе.
Мы на тым стаялі і стаім:
Не патрэбны войны
працы людзям,
Не патрэбен
бразгат зброі ім!
Ёсць хлусні распуснай
грань і мера.
Яшчэ раняць памяць
слёзы ўдоў.
Кангрэсмены,
ўрады і прэм’еры,
Скіньце
ідала вайны на дол!
Годзе
у прытонавых сутоннях
Плесці павуцінне
чорных змоў!
Людзі не дапусцяць
новай бойні,
Псоў рудых
не спусцяць з ланцугоў!
Сонца міру
свеціць ім у хаты,
Мірны дым
клубіцца з каміноў,
Хай хутчэй
пад музыку салдаты
З арміі
вяртаюцца дамоў!
Чорнай хмарай
хай не засціць межы
Цень злавесны
атамнай вайны!
Над зямлёй хай вее
вецер свежы,
Вецер міру,
працы і вясны!
1961