Мой дом стаіць на вуліцы Купалы,
На беразе няшпаркае ракі,
Дзе нізка вербы да вады прыпалі,
Дзе за акном лунаюць галубкі.
Дзе я з паверха пятага, як вязень,
Палоннік вечны рыфмы і радка,
Гляджу на кроны стогадовых вязаў,
На снег, што лёг на парк,
нібы паркаль...
І бачу я, падняўшы, як забрала,
Тугую штору над сваім акном:
Ідзе з кійком на вуліцы Купала
У невялічкі свой драўляны дом.
Непадалёк, не больш за два кварталы,
Ён пад таполяй, у густым садку,
Той мілы кут, дзе жыў калісь Купала,
Дзе салаўіны спеў будзіў раку...
Вось узышоў ён на каменны ганак,
Зірнуў наўкол, зірнуў і не пазнаў:
Ружовым птахам б’ецца ў вокны ранак,
І вочы слепіць снегу белізна...
І дом не той, і ссечана таполя,
І паяснеў нібыта далягляд,
І з барэльефа ён глядзіць, як колісь,
На малады ў сняжынках срэбных сад...
І ўсё, чым жыў калісьці, жыў і марыў,
Як у чароўнай казцы ажыло:
Вунь за ракою падпірае хмары
Ажурнай вежы вострае стыло;
Вунь бераг дружна гмахі абступілі,
Зарэчных хатак знік пахілы строй...
«Народзе мой, дзе ўзяў ты столькі сілы,
Каб гэта ўсё стварыць сваёй рукой?!»
Ён так сказаў? А можа, мне здалося?
Адно здаецца — ісціну знайду:
Былое тут з цяперашнім злілося
У сугалоссе здзейсненых задум!
1970