П. С. Малчанаву
Між ліп, газонаў, светафораў,
З палону стройных камяніц
Машына рвецца на прасторы
Лясных цішынь, азёр, крыніц.
Канец шырокаму праспекту.
Усход у дымчатым святле
Праменнем сонечнага спектра
Ламаецца ў вятровым шкле.
На змену ўчорашнім трывогам,
Дзе час клапотамі спавіт,
Бяры ў палон мяне, дарога,
Чаруй мне вока, краявід!
Дарога! Колькі ў ёй прынады!
Праз акіян жытоў, пшаніц
Канцы вялікай аўтастрады
Злучылі сэрцы дзвюх сталіц.
Удод сакоча за кюветам,
Стракочуць конікі ў траве,
А ты імчышся супраць ветру
Насустрач сонцу і Маскве.
Глядзіш: зялёнаю палянкай,
Дзе сонца п’е крышталь расы,
Ідуць вясёлыя смуглянкі
Непараўнальнае красы.
Мы не ў даўгу у маладосці,—
Яна ў вачах, яна ў крыві,
Яна заве гасцінна ў госці:
Працуй, любі, твары, жыві!
Яшчэ работы шмат на свеце,
Удачу стрэнем не адну,
Хоць час ідзе і стрэчны вецер
На скронях трэпле сівізну.
І нас трапала дзікай проймай,—
Не ружы слала маладосць:
Сухар, патронную абойму,
Акоп і снег, агонь і дождж...
Наш лёс не ведае спакою:
Тварыць, шукаць, нястомна йсці!
Не ўсё аднолькавага крою,
Што намі створана ў жыцці!
Таму люблю разбег дарогі,
І спеў вятроў, і шум вясны...
...Хто не спытаў хоць раз трывогі,
Жыццю не ведае цаны!
1956