Высокае неба ў бяздонным разліве блакіту,
Гарачае сонца блакіт пасылае вясне.
Над Бугам санлівым шапочуць аб нечым ракіты,
Трава парасла на старой цытадэльнай сцяне.
Маўчаць амбразуры, і дым не клубіцца
з расколін,
А водгулле часу ў грудзях несціхана гучыць:
Хто ў бітве няроўнай адужаць праціўніка здолен,
Таго не спалохае стрэл з завуголля ўначы...
Стаяць экскурсанты — равеснікі грознага года,
Над імі шчарбатая высіцца хмура сцяна,
Тут смерць прынялі іх бацькі непахіснай пароды,
Тут куляў сляды, што скасілі жыццё Фаміна...
Схілілі галовы маўкліва хлапцы і дзяўчаты,
Здаецца ім: кроўю дымяцца цагліны руін...
Палкоўнік ссівелы ракоча баском хрыплаватым,
І мёртвыя пліты гавораць на мове былін...
О час неўтаймоўны, ты добра загойваеш раны,
Астуджваеш памяці вострай пякучы парэз!
Адпеты геройскія песні лясных партызанаў,
У засень каштанаў ад спёкі хаваецца Брэст...
Пра славу былую шуміць Белавежская пушча,
На братніх магілах чырвоныя кветкі гараць.
Як вокам акінуць — пшаніц ізумрудныя гушчы,
Налітыя сонцам, хвалююць зямлі небакрай...
Як вокам акінуць — гайдае зялёнае мора
Дыханне вясны на абшарах палескіх нізін,
І льецца над Бугам жалезная песня матора,
І дыхае парай узнятая глеба цалін...
Зямля Беларусі, абмытая ліўнем нягодаў,
З мігценнем вясёлак у ясных і сініх вачах,
Здабытае ў бітвах бясцэннае шчасце народу
Нясеш ты нястомна на мужных, трывалых
плячах!
1958