Што нам з табою погалас ліпучы,
Дзе соль на рану сыпле слоўны хлам,
Дзе мёд з атрутай горкай папалам
Імкнуцца развярэдзіць боль пякучы?!
Каму хапіла сіл адолець кручы,
Той духам гордым стаў раднёй арлам.
Хіба ж высока ўзняцца вераб’ям
Над вышынёй пустой мякіннай кучы?!
Сваё ўсяму:
хай лаз шукае ў плоце
Паўзун-пачвара,
крот зямлю грабе,
Хай жаба дзьмецца гордая ў балоце,
Тапырыць грозна пер’е верабей,—
Жыць днём наступным, быць заўжды
ў палёце
Наканавана звыш і мне й табе!