Як ліст апошні
Клён, самотай поўны,
Страсае сам
На ўцеху ўсім вятрам,—
Так год мінулы
Ў снежаньскую поўнач
Злятае прэч
Лістком з календара.
А ў гэты час
Арбітаю бясконцай
Ляціць у стынь
Зямлі нагрэты шар.
І ў кожным з нас
Драбок маленькі сонца
Хавае ўсхваляваная душа!
Ёй трошкі сумна,
Боязна і шчасна
Пераступіць
Часін круты парог
У свет, дзе кліча
Ў новы лёт сучаснасць,
Дзе шмат здабыткаў,
Пошукаў,
Трывог.
Але мігцяць
Іскрынкамі сняжынкі
Ў зыбучым бляску
Жоўтых ліхтароў;
Ідзе Снягурка —
Мілая дзяўчынка —
Наіўным цудам
Даўніны старой...
І Дзед Мароз
З сярэбранае кайстры
Па поўнай жмені зорак
Сыпле ўсім;
І дружны келіх —
Весялосці майстра —
Ідзе па кругу
Гаманлівым тым.
А белы снег
Радзіме лёг на плечы,
Нібы акрыў яе
Пуховы шаль.
Ёй люба слухаць
Гоман чалавечы,
Дзе льюцца песні
І звініць крышталь.
Утульна ёй
Ад нашай цёплай ласкі,
Ад добрых спраў,
Сыноўскае любві.
На вочы ёй
Не ляжа цень апаскі —
Мір і спакой
Чало яе абвіў.
Хай будзе так
На радасць чалавеку:
Віхрыцца ноч
Кружэннем юных пар;
І стрэлак ход
Адмервае паўвека,
І свежы вецер часу
Вее ў твар!
Агонь бенгальскі
Сыпле ноч бясконца,
У змрок ляціць
Зямлі бліскучы шар...
І кожны з нас
Нясе часцінку сонца
У сваіх вачах,
Як навагодні дар!
1966