Няма на карце свету гэтай кропкі.
Тут царства ўсеабдымнай цішыні.
Тут месяц нежывы павіс над сопкай.
Не цепляцца прыветныя агні.
Марозам закаваны далячыні.
Сінее скрозь маўклівы стылы снег.
О край суровы! Дзікія лагчыны
Сняць сны аб гулкай сонечнай вясне.
А тут цяплынь. Тут у жалезнай печцы
Галінкі кедра ветліва трашчаць.
З вышыняў зоркі падаюць у вечнасць.
І гутаркі няхітрыя гучаць.
Тут маладосць душы — першапрычына
Трываласці і ўпартасці крутой.
Тут словы-успаміны аб жанчынах
Напоўнены тугой і цеплынёй...
Што нам пурга, шаленства дзікіх ветраў
Ёсць мэта, ёсць работа, ёсць загад!
Ёсць чалавек. І ўсе багацці нетраў
Ці ж багацей душы яго? Наўрад!
Тут кожны цвёрда ведае, што робіць.
Тут кожны выбух, кожны ўдар кайла
У грудзі непадатлівай пародзе
Дзеля таго, каб з мёртвых ажыла
Краса зямлі, што скута мерзлатою,
Краса жыцця, схаваная ў снягах,
Каб трапятала сонца залатое
У нашых ператруджаных руках.
Таму не спіцца людзям у зямлянцы,
Жар-птушка — мара б’ецца ў галавах,
І свецяць ім агні далёкіх станцый,
І маці незабыўная — Масква...
1943