Ноч. Пад сузор’ямі Стажараў
Маўчыць зямля ў нямой цішы.
І дым таежнага пажару
Змяшаўся з горыччу душы.
І вабіць ночы гэтай морак
Да берагоў далёкіх рэк,
Дзе ў грудзі непрыступных гораў
Ўразаецца упарты штрэк.
Туды, дзе сіла чалавека
Перамагла цвярдынь зямлі,
Дзе людзі светлыя прасекі
Насустрач сонцу павялі,
Туды, дзе я змагу адолець
Нямую сілу чар тваіх,
Дзе думкі вяжуць з нітак болю
Неразвівальныя страі.
Ды злая сіла прыцягнення
К табе мацней усякіх чар,
Далёкі друг майго натхнення,
Мой спадарожнік даўніх мар!..
Ноч. На другім канцы паўшар’я
Ты спіш, і поўначы навой
Вачмі халоднымі Стажараў
Бяздумна сон пільнуе твой...
1950