Падкраўся вечар чорнай скнарай,
Сыпнуўшы ў неба жменьку зор...
Пакорай сцішаная Нарач
Застыла сіняй бірузой.
А там, дзе захад лілаваты
Гасіў расплаўленую медзь,
Плыў човен кропляю агата
З абрыўкам хмаркі на карме.
У чоўне двое.
Ўсе клапоты
Аддаўшы пройдзенаму дню,
Плывуць, і вёслы у качотах
Кранаюць квола цішыню...
Як рыбакі, сабраўшы снасці,
Імкнуцца прэч ад берагоў,
Так і яны плывуць да шчасця
Кахання першага свайго.
Усё для іх,
што ёсць на свеце,
І на зямлі, і на вадзе,
Хай спадарожны добры вецер
Да мэты човен іх вядзе!..
Няхай плывуць сабе надзіва
Дарогай шчасця й пекнаты,
Сівая ж мудрасць тым шчасліва,
Што ходзіць берагам крутым...
...Цьмянеюць дальнія планеты,
І толькі месяц малады
Кідае срэбныя манеты
У шкло люстранае вады...