Пакуль душа не ператлела ў прысак
І не астыў пад ім пачуццяў жар,
Не падвяду я канчатковай рысы,—
Хай пажыве ў ружовых міражах!
Начотчык хай чапляецца за норму,
Дзе й на бязмежжа думак
ёсць мяжа,
Дзе ў рамках строга вывераных формул,
Як мёд у сотах, ісціны ляжаць.
А я вам, як на споведзі, скажу:
Шмат яшчэ доўгу лічыцца за мною,
Таму, калі бязвокая з касою
Пастукаецца, я не задрыжу
Ні сэрцам, схільным век да мяцяжу,
І ні душой, варожай да спакою!