Паэт празорліўцам не створан,
А ўсё ж натхнёнаму відно,
Як па Няве ў гранітным створы
Плыве сярэбраная ноч.
А над Нявой халодны Зімні
Бялее мармурам калон
І ў харастве бяздушным стыне,
Узяты часам у палон.
І я шукаю ў час няўрочны
Бязлюддзем вуліц гарадскіх
Цябе — стварэнне Белай Ночы,
Што не паўторана нікім.
Хай для цябе ніхто ці нехта
І я, і мой пяснярскі лёс,—
Табе па сонечных праспектах
Я сэрца чыстае прынёс,
Каб каля белай каланады,
Што на граніт кідае цень,
Ты адарыла хоць наглядам
Падзей высокіх летуцень!
1945