Не, на Парнас больш не палезу я —
Занадта многа там багінь,
Але, прыкуты да паэзіі,
Шапчу яе спакусам: «Згінь!»
Душа рубцамі й так парэзана
Пад непрыкрытай галізной,
Але каварны дух паэзіі
«Існуе, і ні ў зуб нагой!».
Ах, дзе ты, юных дзён гарэзія?!
Дарма машчу да іх масты.
Цякуць радкоў крынічкі свежыя —
І я зайздрошчу дзевам тым:
О, колькі бляску ў іх паэзіі!
І колькі мілай пустаты!