Хай будзе так, як хочаш ты таго,
Маёй душы пявучая вяснянка!
Да сініх гор, далёкіх берагоў
З табой хадзіла песня-паланянка.
Хадзіла, пела. Я сябе ўсяго
Аддаў табе з юнацтва на заранку.
Айчыне-маці сэрца нёс агонь,
Як нёс яго свайму народу Данка.
У ёй гайдаўся Ціхі акіян,
Шумеў Дняпро, шаптаў дрымучы Нёман
Грымеў абвал у скалах Верхаян...
Яе ствараў народ мой, а не я,
Гарэннем працы творчае натхнёны.
Вось там з табой пасябраваў і я!