Там, на прыіску гэта было
У мінулым ці ўчора.
Усё роўна.
Світанак, як сёння,
Празрысты наскрозь,
Ружавеў на усходзе,
Залаціў спахмурнелыя горы,
Прахалоду з распадкаў
На крылах нябачаных нёс...
Там, на Поўначы,
Лета ішло
Па лагчынах нясмела,
І, аслепшы ад сонца,
Рыдалі ў міжгор’ях снягі.
Крадучыся прыходзіла ноч
На гадзінку
Ўся ў белым,
І сінеча рассоўвала зноў
Даляў тых берагі...
А ў імшыстых нізінах
Цвіла-зацвітала марошка,
Ды струменні пазвоньвалі
На перакатах рачных...
Ах, каварства пачуццяў,
Не ў час ты дало нам падножку,
Закруціла не ў час
Неадольным парывам адным!
Мы блукалі над карстам.
І з пашчы яго патыхала
Вечным холадам
Вечна таемных глыбінь.
Мы блукалі
За даўнім,
Зарослым травою
Адвалам,
І вятрыска ласкавы,
Гарэзны
Твае валасы церабіў...
Колькі дзіва было
У той дзікай красе першароднай!
Нават шчасце нясмелае наша
Схавалася ў сэрцах глыбей...
Бурхала, Бурхала,
У струменнях тваіх срэбраводных
Недамовак таемнасць
Пакінь назаўсёды сабе!
Не кіпенне ў крыві
Маладосці запозненай нашай
На узгорнай сцяжыне
Знянацку нас разам звяло.
Гэта сталасць даспелая,
Шчырасць, адкрытая насцеж,
Лебядзінае песні
У палёце апошнім крыло!
І не іскры агню
Палымнелі ў вачах тваіх карых,
А пад сонцам няяркім
Праменнага дня цеплыня,
А вячорнага захаду
Адпалымнеўшыя мары,
А паслянавальнічных
Празрыстых яснот
Чысціня!
Там, на прыіску гэта было:
Купал неба блакітны
Абярнуўся халодным каўшом
Над дрымотнай зямлёй...
Хай жыве ў нашых сэрцах,
Як сон незабыўны й нязбытны,
Тое светлае,
Што нас міжвольна
Аднойчы звяло!
1947