Старэем мы. Свой след кладзе няшчадны час
То попелам валос, то ценем пад вачамі.
Хачу свой век дажыць у часа на вачах
З адкрытаю душой, з нягнуткімі плячамі.
Нялёгка караблю на вечны стаць прычал,
Прывычнаму страчаць шаленства хваль грудзямі.
Такім, пранёсшы груз нялёгкі на плячах,
Хачу ў страі стаяць байцом паміж байцамі.
Калі пастроіць час — суровы камандзір —
Нас, радавых салдат, на страявой паверцы,
Як статут палявы гаворыць, пад ранжыр,
І як на службе той спакон вякоў вядзецца,
Я стану, як заўжды, сярод байцоў за мір
Па закліку душы і па загаду сэрца!