Чыстымі слязьмі бярозка плача:
Ствол яе бялюткі хтось падсек.
Цар прыроды тут прайшоў, няйначай,
Звер не змог бы, звер — не чалавек.
Звісне абяскроўленае вецце...
Як жа так, бяздумна, спакваля?!.
На сваёй планеце ўсе ж мы дзеці,
Наша ж маці — родная зямля!
Песні пець ёй вёсны перастануць,
Лісцем назаўжды адшалясцяць...
Што ж вы гэта робіце, зямляне,
Сеяць небыццё ў імя быцця?!
Я стаю, расчулены дазвання,
І гатоў заплакаць, як дзіця.