Расчараваў мяне мой друг дашчэнту,
Што мову веку знаў, як паліглот:
«Хто мы? Набор хімічных элементаў,
Звычайны згустак амінакіслот.
Глядзім на свет — з-пад чэрапу у зрэнкі
Б’юць біятокі, нібы ў шыбы град.
Мы скрозь з часцін матэрыі маленькіх,
Мы сінтэз іх і ў той жа час — распад!»
Хоць слоў карцеч, як у сцяну глухую,
Раз неўпапад, а два разы ўпапад,
Трапляла ў цэль, філосафа ўпікнуў я:
«Непадабенства ёсць між намі, брат,—
Я мыслю, дружа, для таго й існую! —
Даруй, філосаф, мне за плагіят!»