Плыве над паркам гарадскім
Мядзяны дыск вясновай поўні.
Аблокі зыбкія над ім,
Нібы залочаныя воўны.
Як трыццаць год таму назад,
Ідзем знаёмаю алеяй,
Ды пасталеў намнога сад,
І мы намнога пасталелі.
Узрушан успамінам госць,
Згадаўшы даўнія зарукі,
Ды прамінула маладосць,
Цяпер не возьмецца за рукі.
Юнацкай дружбы лёс такі:
Душу асветліць, як вясёлка,
Збярэм, як старац медзякі,
Яе бліскучыя асколкі.
Яна прайшла гадоў іспыт,
Яна ў агні не спапялела,
Ёй саграваўся следапыт,
Вандруючы па пустках белых.
Што ж! Хай жыве, як светлы сон,
Сустрэчай гэтай абагрэты...
Кала Бруньён, Кала Бруньён,
Знаёмы мне твае прыкметы!..
1956